Ήταν απόγευμα, ο καιρός πολύ κρύος. Έριχνε κάτι μεταξύ ψιλόβροχου και χιονιού. Αποφάσισα να πάρω το θαλάσσιο ταξί για να κάνω μια βόλτα στο άγαλμα της Ελευθερίας. Η αφετηρία είναι κοντά στη γέφυρα του Μπρούλκιν. Συναισθήματα μπερδεμένα. Στο μυαλό μου το ποίημα του Καρυωτάκη, οι θείοι και οι παππούδες που έφτασαν εδώ μετά από ταξίδι σαράντα ημερών με το καράβι για να πατήσουν στη "γη της επαγγελίας". Παραδίπλα η νήσος Έλις, το κέντρο καταγραφής των νεοεισερχομένων και τώρα μουσείο. Ellis Island, Lesvos Island, Kos Island, Lampedusa Island... Μέχρι να πλησιάσουμε, η βαριά συννεφιά και ο ήλιος που έτεινε προς τη δύση του, θάμπωσαν την εικόνα της Ελευθερίας μετατρέποντας την σε κάτι φωτεινό αλλά ταυτόχρονα θολή σιλουέτα να αντικατοπτρίζεται στα νερά του ποταμού Hudson. Απομακρύνθηκα, βλέποντας τους Ουρανοξύστες του Μανχάταν στον ορίζοντα.
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Tο φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Καρυωτάκης Κώστας (1927)
Πολύ καλό και οι στίχοι έρχονται γάντι με το σημαινομενο
ΑπάντησηΔιαγραφή