Περιπέτεια στο ακρότατο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας

Όταν μια παρέα βρεθήκαμε στη Μάνη, θελήσαμε να πάμε στο φάρο που βρίσκεται στο Ακρωτήριο Ταίναρο, το μεσαίο "πόδι" της Πελοποννήσου. Βρήκαμε τις πληροφορίες που θέλαμε, κανονίσαμε να πάμε απόγευμα ώστε να φτάσουμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και το άναμμα του φάρου. Φτάσαμε στον τελικό οικισμό και στη συνέχεια θα κάναμε την πορεία στο μονοπάτι προς το ακρωτήριο. Το μονοπάτι σχετικά εύκολο, με εξαίρεση κάποια σημεία που ήταν λίγο δύσκολο, πατημένο όμως από τους πεζοπόρους. Η διαδρομή λίγο πάνω από δύο χιλιόμετρα από το σημείο στάθμευσης των οχημάτων μέχρι τη μύτη ή μάλλον καλύτερα το ξίφος που σχίζει τη θάλασσα και μετά μόνο νερό. 

Ο Φάρος στο Ταίναρο

Πριν ξεκινήσουμε την πορεία, εξερευνήσαμε την περιοχή που ενώ είναι Αρχαιολογικός χώρος δεν είναι περιφραγμένος ή ελεγχόμενος. Μπροστά και λίγο αριστερά μας σε ένα έπαρμα της γης ο ναός των Αγίων Ασωμάτων. Ξεκάθαρα δομημένος από παλιότερα υλικά στην περιοχή. Ο ναός του Απόλλωνα Ήλιου πιο δίπλα δεξιά, μετά τον κολπίσκο, που μπορείτε να ρίξετε και μια βουτιά, φαίνονται τα υπολείμματα από τα λιτά ψηφιδωτά με ξεχωριστό αυτό του ήλιου με τις δέκα σπειρωτές ακτίνες του. Πιο αριστερά από το εκκλησάκι είναι ένας άλλος κολπίσκος. Εκεί έχει βλάστηση, πράγμα που μαρτυρά την ύπαρξη πηγής γλυκού νερού. Πλησιάσαμε, είδαμε το χώρο, εγκαταλειμμένο, με σκουπίδια, ακαθαρσίες αλλά και καρπούς, ίσως προσφορά προς χθόνιες θεότητες. Εδώ ίσως κάποτε ήταν "οι Πύλες του Άδου" των αρχαίων Ελλήνων ή το υπνομαντείο. Ο βράχος λαξευμένος, αρχαία λαξεύματα. Πιο πέρα στον κολπίσκο έχουν "πέσει" τσιμέντα για να δημιουργηθεί αγκυροβόλιο για τις βαρκούλες. Ρωτήσαμε τον ψαρά αν ήταν όντως εκεί "οι Πύλες του Άδη" μας είπε για κάτι σπηλιές πιο πέρα, προσβάσιμες μόνο από τη θάλασσα. Ο βαρκάρης, μας αρνήθηκε όμως να μας πέμψει εκεί, ίσως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μας...  

Ναός των Αγίων Ασωμάτων

Αφού είδαμε τα ενδιαφέροντα σημεία, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την πορεία μας, ο ένας πίσω από τον άλλον. Ο καιρός καλός, η ώρα ιδανική. Ήπιες ανηφόρες και κατηφόρες, πέτρες και θαμνώδης βλάστηση. Ύστερα από πορεία 40΄ σχεδόν φτάσαμε στο φάρο. Πρόσφατα σχετικά ανακινισμένος αλλά τα σημάδια από την αρμύρα, τα κύματα και τους αέρηδες είναι ορατά παντού. Λιτό κτίσμα με τα αναγκαία μέσα. Ο κόσμος πήγαινε και ερχόταν σε ομάδες, χάζευε, έβγαζε φωτογραφίες. 

Σημείο του Ναού του Ποσειδώνα, ψηφιδωτό ήλιος 

Χαζέψαμε και εμείς το τοπίο παρόλο που η ατμόσφαιρα ήταν λίγο μουντή, η ώρα λίγο πριν τη δύση του ήλιου ήταν κατάλληλη για ατμοσφαιρικές φωτογραφίες, χαιρετούσαμε προς τα drones που κάποιοι είχαν απογειώσει, βλέπαμε τα καράβια που είχαν χαράξει τη ρότα τους στο μεσοπέλαγο, το φως της ημέρας έπεφτε σιγά σιγά, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει και να επιστρέφει. Συνειδητοποιούμε ότι το σημείο που βρισκόμαστε είναι το νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου, της ηπειρωτικής Ελλάδα και επαγωγικά των Βαλκανίων και της Ευρώπης.

Χώρος που τοποθετείται το Υπνομαντείο, κατ' άλλους οι πύλες του Άδη

Από την παρέα μας οι περισσότεροι αποφασίσαν να επιστρέψουν, αφού ο φάρος δεν άναβε. Δύο μείναμε λίγο παραπάνω για να δούμε το φάρο να ανάβει και να τον χαιρετίσουμε! Το φεγγάρι είχε ανατείλει εδώ και ώρα. Το σκοτάδι είχε πέσει, ο φάρος όμως ακόμα να ανάψει. Μήπως είχε πεισμώσει; Μήπως να περιμέναμε ακόμα; Θα ξέχασαν να αλλάξουν το χρονοδιακόπτη και θα ανάψει λίγο αργότερα ίσως. Κάναμε διάφορες υποθέσεις όσο περιμέναμε. Είχα περάσει 45' μετά τη δύση του ήλιου και τίποτα. Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Ο φάρος στον κάβο Ματαπά ή Ταίναρο

Είχε νυχτώσει για τα καλά πλέον. Ακόμα και τα πλοία στον ορίζοντα είχαν ανάψει τα φώτα τους. Η απογοήτευση και η απορία ήταν έκδηλη. Ευτυχώς είχαμε φακούς που θα φώτιζαν το μονοπάτι της επιστροφής. Τα μάτια μας όμως είχαν προσαρμοστεί στο σκοτάδι. Το φεγγάρι από ψηλά φώτιζε τα βήματά μας. Δεν χρησιμοποιήσαμε τους φακούς. Καθώς ξεμακραίναμε, γυρίζαμε τα κεφάλια πίσω μήπως και άναψε ο φάρος, να τον χαιρετίσουμε από μακριά έστω. Τίποτα... Τα βήματα πιο βαριά από το απόγευμα. Η προσοχή τεταμένη, να μην παραπατήσουμε και να μην χάσουμε το μονοπάτι. Ο φάρος ξεχάστηκε προς το παρόν και η κουβέντα γύρισε στο που πιθανόν βρισκόταν ψυχοπομπείο, πώς έφτασε ο Ηρακλής εδώ για να κάνει το δωδέκατο και τελευταίο του Άθλο, (ο μύθος λέει έφτασε στο Ταίναρο, κατέβηκε στον Άδη, εκεί είδε και γνωστούς, πήρε τον Κέρβερο και ανέβηκε πίσω στον κόσμο), ποιος άλλος πήγε και γύρισε από τον Άδη (θυμηθήκαμε τον πολυμήχανο Οδυσσέα, το Λάζαρο και το Χριστό), αλλάξαμε τη κουβέντα σε πιο ανάλαφρα πράγματα όπως πόσο διαφορετική είναι η νύχτα χωρίς τα φώτα κάτι που είχαμε ξεχάσει τελευταία. 

Ο φάρος  με το φεγγάρι και το καράβι στο βάθος

Πλησιάζοντας στον πολιτισμό, τα μηνύματα στο κινητό από αναπάντητες κλήσεις, μας επανάφεραν στην πραγματικότητα. Η παρέα είχε καθίσει στην ψαροταβέρνα και μας έψαχνε.

- Να παραγγείλετε και για μας! είπαμε.

Ο ταβερνιάρης μας έλυσε και το μυστήριο του φάρου.

- Ο φάρος;! έχει χαλάσει πριν λίγες μέρες. Περιμένουν ανταλλακτικό...

Το φεγγάρι αντανακλά το φως του στα ρυτιδιασμένα νερά του κολπίσκου