Η Σπιναλόγκα, οι λοιμοί και το νέο έτος

Πλησιάζοντας στη Σπιναλόγκα

Ας αφήσουμε το 2021 με μία νότα μελλοντικής αισιοδοξίας. Η ανθρωπότητα ξε-πέρασε και στο παρελθόν πολλές μεταδοτικές ασθένειες όπως ο λοιμός του 5ου αι. π.Χ. στην Αθήνα, η πανώλη, η χολέρα, η λέπρα για να αναφέρω μερικές.

Οι ευχές για Καλή Χρονιά και υγεία για το 2022 γίνονται επίκαιρες όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επέλεξα να συνοδεύσω τις ευχές μου αυτές με μια ανάρτηση στη Σπιναλόγκα που αποτέλεσε το λεπροκομείο - λοιμοκαθαρτήριο μέχρι τα μέσα του 20 αιώνα για την Κρήτη.

Στοά

Η Σπιναλόγκα είναι ένα νησί στο Λασίθι της Κρήτης στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας και στρατηγικής κάποτε σημασίας για την περιοχή. Έγινε ευρύτερα γνωστό από το βιβλίο "Το νησί" και την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Σήμερα αποτελεί Αρχαιολογικό χώρο - πάρκο επισκέψιμο στο κοινό με εισιτήριο, και πρόσβαση με καραβάκι από την ακτή. Πολλοί χώροι έχουν ανακαινιστεί και είναι σε εξέλιξη άλλες εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης στο χώρο. Μπορείτε να περιηγηθείτε το νησί, κάνοντας περιμετρικά το περίπατο ή άλλες σηματοδοτημένες διαδρομές. Εναλλακτικά αναζητήστε κάποιον από τους επίσημους ξεναγούς που θα σας πληροφορήσει με λεπτομέρειες για πολλά θέματα ιστορικά του νησιού και της περιοχής γενικότερα.

Αναστηλωμένη αγορά. Τα μαγαζιά ως χώρος εκθεμάτων

Η πορεία μιας πανδημίας είναι ίδια λίγο πολύ ανά τους αιώνες. Σήμερα όμως έχουμε όπλα που δεν υπήρχαν παλιότερα. Ο εντοπισμός της μολυσματικής νόσου γίνεται πολύ σύντομα και αξιόπιστα με ειδικούς ελέγχους, υπάρχουν εμβόλια (προκαλούν ειδική παθητική ανοσία) καθώς επίσης αναπτύσσονται φάρμακα. Ας μείνουμε ψύχραιμοι και ας εμπιστευθούμε αυτούς που ξέρουν.

Υπάρχουν διάφορες διαδρομές για να ακολουθήσεις 

Επεξηγηματικές αναρτήσεις

Ανακαινισμένο κομμάτι και εκκλησία

Κληματαριές για σκιά, ιδιαίτερα χρήσιμες τους Καλοκαιρινούς μήνες

Οχυρωματικά έργα

Τα λείψανα του κλιβάνου αποστείρωσης της εποχής εκείνης

Παντού υπάρχουν Έλληνες

Παντού υπάρχουν Έλληνες και το δηλώνουν με το δικό τους τρόπο ο καθένας. Για τις πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων έχουμε κάνει πάλι ανάρτηση εδώ http://pigamiavolta.blogspot.com/2015/12/blog-post.html και εδώ http://pigamiavolta.blogspot.com/2017/02/blog-post_26.html, χρειάζεται να ξανακάνουμε καθώς έχει μαζευτεί κι άλλο υλικό. Η φωτογραφία παρακάτω είναι από τις ΗΠΑ, ο ομογενής και φίλαθλος της ΑΕΚ δεν το κρύβει, όπως φανερώνει και η πικανίδα κυκλοφορίας του αυτοκινήτου!

Πικανίδα κυκλοφορίας ΑΕΚ ΜΟΝΟ

Αράχνη στον τοίχο

Για κάποιους η θέα μια αραχνης αποτελεί αιτία φόβου ακόμα και τρόμου όμως η συγκεκριμένη σίγουρα δεν θα σας πειράξει. Είναι ένα από τα γλυπτά της Louise Bourgeois που βρίσκονται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Palm Springs της Καλιφόρνιας. Αναφορά για τη καλλιτέχνη είχαμε κάνει και εδώ http://pigamiavolta.blogspot.com/2013/08/blog-post_15.html πιο παλιά. Ξεσκονίζοντας το αρχείο των φωτογραφιών, βρήκα και αυτή και τη μοιράζομαι μαζί σας. 

Louise Bourgeois, Spider II, 1995

 

Ό,τι δώσεις και ό,τι πάρεις

"We make a living by what we get but we make a life by what we give"  Ό,τι κερδίζουμε είναι προς το ζειν αλλά ό,τι δίνουμε καλυτερεύει τη ζωή

Από τον Winston Churchill

Εντοιχισμένη πλακέτα με απόφθεγμα, σε κάποια γειτονιά του κόσμου

Οι δύο Μαρίες

Οι δύο Μαρίες είναι ένα γλυπτό που βρίσκεται στο πάρκο στο Σντιάγκο ντε Κομποστέλλα όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ανάρτησή εδώ. Ήταν υπαρκτές προσωπικότητες της πόλης που καθημέρινά στις 2 η ώρα έκαναν την εμφάνισή τους στο πάρκο Alameda, στο σημείο που αργότερα τοποθετήθηκε το γλυπτό.

Οι δύο Μαρίες στο πάρκο

Η Κομποστέλλα και ο δρόμος του Ιακώβου

 Τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιον είχαν πατέρα; Η προφανής απάντηση στην παροιμιώδη φράση δεν μας λέει όμως ότι τα παιδιά του Ζεβεδαίου ήταν ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, μαθητές του Χριστού. Ο Ιάκωβος ή Santiago ή Jacob λέγεται ότι έφτασε μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού, στη Βόρειο Ισπανία για να κυρήξει το λόγο του Θεού. Γύρισε πίσω στα Ιεροσόλυμα όπου και θανατώθηκε και αργότερα τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στο Santiago de Compostella στη Γαλικία. Από τον 7ο αιώνα, αρχισε να έχει φήμη η εκκλησία και να ακμάζει η περιοχή καθώς συνέρρεαν πιστοί για να προσκηνύσουν, από όλη την Ευρώπη.  

Η δυτική πλευρά του Καθεδρικού ναού, όταν πήγα εκεί, ήταν με ικριώματα

Σταδιακά αναπτύχθηκε ένα δίκτυο μονοπατιών και δρόμων, η λεγόμενη διαδρομή του Αγίου Ιακώβου ή Camino de Santiago, από την Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία και πολλές άλλες χώρες που οδηγούσαν στο Σαντιάγκο. Ο πιστός υπέβαλλε και υποβάλλει τον εαυτό στη διαδικασία αυτή ως εξιλασμό και λύτρωση για να φτάσει να προσκυνήσει τον Άγιο Ιάκωβο και να ζητήσει συγχώρεση.

Άποψή από το εσωτερικό του ναού

Το σύμβολο της διαδρομής είναι ένα όστρακο χτενιού. Το χτένι έχει το χαρακτηριστικό σχήμα βεντάλιας και πάνω ζωγραφισμένο ένα κόκκινο σταυρό. Ένα τέτοι χτένι έχει ο κάθε οδοιπόρος μαζί του, υπάρχει παντού στη διαδρομή, είναι ο ταξιδιωτικός οδηγός, ο οδοδείκτης, βρίσκεται στα πανδοχεία, ξενοδοχεία, και καταλύματα εν γένει, στους καταλόγους των εστιατορίων, σε κάθε λογής κατάστημα, αποτελεί το ενθύμιο της πορείας ή της επίσκεψης στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα.  

Πέτρινο υπέρθυρο με σκαλισμένο το χτένι των προσκύνητών

To Σαντιάγο ντε Κομποσέλα είναι πολή αρκετά προσεγμένη και παρόλο τον μεγάλο αριθμό των επισκεπτών καθαρή, τουλάχιστον τότε που την είδα. Μπορεί να βασίζεται στον θρησκευτικό τουρισμό ως επί το πλείστον αλλά έχει και αλλά αξιοθέατα πλην του ναού του Αποστόλου Ιακώβου, που συγκαταλλέγεται στα μνημεία της UNESCO, όπως επίσης στον ίδιο κατάλογο συμπεριλαμβάνεται και το δίκτυο μονοπατιών και δρόμων που οδηγούν στην πόλη. Για φαγητό έχετε πάρα πολλές επιλογές, για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια. Δεν θα παραλείψετε να τιμήσετε με επίσκεψη τουλάχιστον ένα tapas bar για να δοκιμάσετε καλούς μεζέδες και τοπικό κρασί. 

Στα τάπας μπαρ της πόλης σερβίρουν στα χτένια τα μεζεδάκια

Το φαινόμενο της επίσκεψης κάποιου ιερού τόπου ή ναού δεν είναι μοναδικό. Πολλά προσκυνήματα υπάρχουν, ενδεικτκά να αναφέρω: Τους Αγίους Τόπους, την Τήνο, την Παναγία Σουμελά, τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο στο Προκόπι της Εύβοιας, τα ίχνη του Αποστόλου Παύλου από τις τρεις περιοδίες του. Επίσης άλλες θρησκείες ακολουθούσαν και ακολουθούν την ίδια προκρακτική όπως για παράδειγμα η επίσκεψη σε ιερό και ο χρησμός από το μαντείο, κ.ά. Ανέκαθεν φαίνεται ότι ήταν ένα μέσο εξιλέωσης, εσωτερικής στροφής ή αιτιολόγησης προς τα έξω μιας πράξης. Πιό πεζά για τον σημερινό οδοιπόρο - προσκυνητή μπορεί να είναι και η επαφή με τη φύση, το περιβάλλον και τον πολιτισμό της περιοχής που επισκέπτεται, τους ανθρώπους που θα συναντήσει. Σίγουρα το ταξίδι διευρύνει τους ορίζοντες, ίσως χαρτογραφεί τον εαυτό μας.

Route 66, ταξιδευουμε οδικώς

Ο δρόμος 66 ή ευρύτερα γνωστός ως Route 66, είναι ένας από τους πρώτους αυτοκινητοδρόμους στις ΗΠΑ που αίσιως συμπλήρωσε 95 χρόνια. Ξεκινά από το Σικάγο του Ιλινόι, είναι διαπολιτειακός - διασχίζει 7 πολιτείες των ΗΠΑ - για να καταλήξει στο Λος Άτζελες της Καλιφόρνιας και την παραλία Σάντα Μόνικα. Έχει μήκος 3.940 χιλιόμετρα. Έχει χαρακτηριστεί πλέον ως ιστορικό μνημείο, τη δεκαετία του '30 αποτέλεσε το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, ήταν η διέξοδος προς τη Δύση, τις δυτικές πολιτείες πού έδιναν περισσότερες επιλογές μετά την κατάρευση της οικονομίας της χώρας, ενώ στη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μετακινήθηκαν τόσο προσωπικό όσο και στρατηγικής σημασίας εξοπλισμός.

Σήμερα πλέον αποτελεί ένα ταξίδι σε άλλη εποχή, το μεγαλύτερο μέρος έχει διατηρηθεί όπως ήταν δεκαετίες πρίν ή έχει ανακατασκευαστεί για να θυμίζει την εποχή εκείνη. Μουσεία με διάφορα θέματα, εστιατόρια, μοτέλ, βενζινάδικα, αυτοκίνητα, γιγαντοαφίσες και ταμπέλες νέον. Ήταν και είναι ακόμα μια περιπέτεια όλο αυτό το ταξίδι που διαρκούσε ημέρες ή και εβδομάδες, αναλόγως το πόσο βιαζόσουν να φτάσεις στο προορισμό σου ή τι θέλεις να δεις στην πορεία. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου εξακολουθεί να λειτουργεί, για να το δεί κάποιος με ανεση χρειάζεται δύο με τρείς εβδομάδες τουλάχιστον, με στάσεις για επισκέψεις και άνεση χρόνου ενώ οι βιαστικοί θέλουν μία εβδομάδα χρόνο. Ιδανική εποχή είναι Σεπτέμβριος και Οκτώβριος. 

Η αρχή του δρόμου, στο Σικάγο

Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί, μυθιστορήματα έχουν γραφτεί, τραγούδια έχουν ακουστεί και ιστορίες καθημερινότητας που έχουν ξεχαστεί. Η αναβιώση της διαδρομής δίνει νέα πνοή στην οικονομία της περιοχής που διέρχεται ο δρόμος. Μην φανταστείτε τεράστιες λεωφόρους, μια λωρίδα ανά κατεύθυνση έχει, περνάει πάνω από ποτάμια και διασχείζει πολιτείες, πόλεις και χωριά. Θα βρείτε πολλά "tourist traps" με αναμνηστικά για το ψυγείο σας και όχι μόνο. 

Το τέλος, στην παραλία Σάντα Μόνικα, Καλιφόρνια

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας δεν έχω κάνει όλη τη διαδρομή. Στην αφετηρία, τον τερματισμό της (απ' όπου και οι φωτογραφίες) έχω πάει και μερικά μικρά κομμάτια έχω κάνει. Ίσως στο μέλλον να προγραμματίσω τη διαδρομή και το ταξίδι. Όσοι πιστοί προσέλθετε και δηλώστε συμμετοχή.

Δερματι, η αετοφωλιά της Ευρυτανίας

Το χωριό Δερμάτι βρίσκεται στη Νότια πλευρά της Χελιδόνας στην Ευρυτανία. Από το δρόμο Καρπενησίου - Προυσού είναι 5 χιλιόμετρα σε δρόμο όμως στενό και πολύ ανηφορικό. Κατοικοι το Χειμώνα αμφιβάλλω αν υπάρχουν, το Καλοκαίρι πρέπει να ζωντανεύει κάπως. Ένας παλιός νερόμυλος υπάρχει ακόμα σε καλή σχετικά κατάσταση. Η θέα είναι εκπληκτική από ψηλά. Η κορφή της Χελιδόνας και των ψηλών βουνών και προς τα κάτω, τα Διπόταμα, που ενώνεται ο Κρικελοπόταμος με τον Καρπενησιώτη στον Τρικεριώτη. Το χωριό είναι φτιαγμένο εν μέρει σε πλάτωμα και σε αναβαθμίδες μέσα στη χαράδρα. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή και δίπλα είναι το σχολείο. Ο δρόμος δεν συνεχίζει πρέπει να γυρίσετε πίσω για να συνεχίσετε την πορεία σας.

Το καμπαναριό στο Δερμάτι, μοιάζει με παρατηρητήριο από μακριά, έχει ασυνήθιστο σχέδιο με ξύλινες δοκούς και πέτρες

Η αλπική λίμνη στο Βελούχι

Το Βελούχι ή Τυμφρηστός είναι βουνό της Ευρυτανίας συνέχεια της οροσειράς της Πίνδου. Αν και αρκετά γωστό, αυτό που δεν είναι γνωστό είναι η μικρή αλπική λίμνη που υπάρχει εκεί. Είναι εύκολα προσβάσιμη, αν φτάσετε στο χιονοδρομικό κέντρο, θα δείτε απέναντι το καταφύγιο. Δίπλα από το καταφύγιο είναι ένας χωματόδρομος, ακολουθήστε τον και σε περιπου 500 μέτρα σε υψόμετρο 1900 μέτρα, θα βρεθείτε σε εκπληκτικό θέαμα. Μην φανταστείτε καμία απέραντη λίμνη, είναι το σημείο που συγκεντρωνονται τα νερά του οροπεδίου από τα χιόνια, έρχονται και ξεδιψάνε τα γιδοπρόβατα της περιοχής. Προσέξτε, το Καλοκαίρι που έχει κοπάδια από τα γύρω ποιμνιοστάσια, μαζί θα είναι και τα μαντρόσκυλα που δεν αστειεύονται!  

Η λίμνη του Βελουχίου το Καλοκαίρι. Στο βάθος διακρίνεται το μονοπάτι προς τη κορφή 

Η αντανάκλαση στο νερό της λίμνης

Περιπέτεια στο ακρότατο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας

Όταν μια παρέα βρεθήκαμε στη Μάνη, θελήσαμε να πάμε στο φάρο που βρίσκεται στο Ακρωτήριο Ταίναρο, το μεσαίο "πόδι" της Πελοποννήσου. Βρήκαμε τις πληροφορίες που θέλαμε, κανονίσαμε να πάμε απόγευμα ώστε να φτάσουμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και το άναμμα του φάρου. Φτάσαμε στον τελικό οικισμό και στη συνέχεια θα κάναμε την πορεία στο μονοπάτι προς το ακρωτήριο. Το μονοπάτι σχετικά εύκολο, με εξαίρεση κάποια σημεία που ήταν λίγο δύσκολο, πατημένο όμως από τους πεζοπόρους. Η διαδρομή λίγο πάνω από δύο χιλιόμετρα από το σημείο στάθμευσης των οχημάτων μέχρι τη μύτη ή μάλλον καλύτερα το ξίφος που σχίζει τη θάλασσα και μετά μόνο νερό. 

Ο Φάρος στο Ταίναρο

Πριν ξεκινήσουμε την πορεία, εξερευνήσαμε την περιοχή που ενώ είναι Αρχαιολογικός χώρος δεν είναι περιφραγμένος ή ελεγχόμενος. Μπροστά και λίγο αριστερά μας σε ένα έπαρμα της γης ο ναός των Αγίων Ασωμάτων. Ξεκάθαρα δομημένος από παλιότερα υλικά στην περιοχή. Ο ναός του Απόλλωνα Ήλιου πιο δίπλα δεξιά, μετά τον κολπίσκο, που μπορείτε να ρίξετε και μια βουτιά, φαίνονται τα υπολείμματα από τα λιτά ψηφιδωτά με ξεχωριστό αυτό του ήλιου με τις δέκα σπειρωτές ακτίνες του. Πιο αριστερά από το εκκλησάκι είναι ένας άλλος κολπίσκος. Εκεί έχει βλάστηση, πράγμα που μαρτυρά την ύπαρξη πηγής γλυκού νερού. Πλησιάσαμε, είδαμε το χώρο, εγκαταλειμμένο, με σκουπίδια, ακαθαρσίες αλλά και καρπούς, ίσως προσφορά προς χθόνιες θεότητες. Εδώ ίσως κάποτε ήταν "οι Πύλες του Άδου" των αρχαίων Ελλήνων ή το υπνομαντείο. Ο βράχος λαξευμένος, αρχαία λαξεύματα. Πιο πέρα στον κολπίσκο έχουν "πέσει" τσιμέντα για να δημιουργηθεί αγκυροβόλιο για τις βαρκούλες. Ρωτήσαμε τον ψαρά αν ήταν όντως εκεί "οι Πύλες του Άδη" μας είπε για κάτι σπηλιές πιο πέρα, προσβάσιμες μόνο από τη θάλασσα. Ο βαρκάρης, μας αρνήθηκε όμως να μας πέμψει εκεί, ίσως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μας...  

Ναός των Αγίων Ασωμάτων

Αφού είδαμε τα ενδιαφέροντα σημεία, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την πορεία μας, ο ένας πίσω από τον άλλον. Ο καιρός καλός, η ώρα ιδανική. Ήπιες ανηφόρες και κατηφόρες, πέτρες και θαμνώδης βλάστηση. Ύστερα από πορεία 40΄ σχεδόν φτάσαμε στο φάρο. Πρόσφατα σχετικά ανακινισμένος αλλά τα σημάδια από την αρμύρα, τα κύματα και τους αέρηδες είναι ορατά παντού. Λιτό κτίσμα με τα αναγκαία μέσα. Ο κόσμος πήγαινε και ερχόταν σε ομάδες, χάζευε, έβγαζε φωτογραφίες. 

Σημείο του Ναού του Ποσειδώνα, ψηφιδωτό ήλιος 

Χαζέψαμε και εμείς το τοπίο παρόλο που η ατμόσφαιρα ήταν λίγο μουντή, η ώρα λίγο πριν τη δύση του ήλιου ήταν κατάλληλη για ατμοσφαιρικές φωτογραφίες, χαιρετούσαμε προς τα drones που κάποιοι είχαν απογειώσει, βλέπαμε τα καράβια που είχαν χαράξει τη ρότα τους στο μεσοπέλαγο, το φως της ημέρας έπεφτε σιγά σιγά, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει και να επιστρέφει. Συνειδητοποιούμε ότι το σημείο που βρισκόμαστε είναι το νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου, της ηπειρωτικής Ελλάδα και επαγωγικά των Βαλκανίων και της Ευρώπης.

Χώρος που τοποθετείται το Υπνομαντείο, κατ' άλλους οι πύλες του Άδη

Από την παρέα μας οι περισσότεροι αποφασίσαν να επιστρέψουν, αφού ο φάρος δεν άναβε. Δύο μείναμε λίγο παραπάνω για να δούμε το φάρο να ανάβει και να τον χαιρετίσουμε! Το φεγγάρι είχε ανατείλει εδώ και ώρα. Το σκοτάδι είχε πέσει, ο φάρος όμως ακόμα να ανάψει. Μήπως είχε πεισμώσει; Μήπως να περιμέναμε ακόμα; Θα ξέχασαν να αλλάξουν το χρονοδιακόπτη και θα ανάψει λίγο αργότερα ίσως. Κάναμε διάφορες υποθέσεις όσο περιμέναμε. Είχαν περάσει 45' μετά τη δύση του ήλιου και τίποτα. Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Ο φάρος στον κάβο Ματαπά ή Ταίναρο

Είχε νυχτώσει για τα καλά πλέον. Ακόμα και τα πλοία στον ορίζοντα είχαν ανάψει τα φώτα τους. Η απογοήτευση και η απορία ήταν έκδηλη. Ευτυχώς είχαμε φακούς που θα φώτιζαν το μονοπάτι της επιστροφής. Τα μάτια μας όμως είχαν προσαρμοστεί στο σκοτάδι. Το φεγγάρι από ψηλά φώτιζε τα βήματά μας. Δεν χρησιμοποιήσαμε τους φακούς. Καθώς ξεμακραίναμε, γυρίζαμε τα κεφάλια πίσω μήπως και άναψε ο φάρος, να τον χαιρετίσουμε από μακριά έστω. Τίποτα... Τα βήματα πιο βαριά από το απόγευμα. Η προσοχή τεταμένη, να μην παραπατήσουμε και να μην χάσουμε το μονοπάτι. Ο φάρος ξεχάστηκε προς το παρόν και η κουβέντα γύρισε στο πού πιθανόν βρισκόταν ψυχοπομπείο, πώς έφτασε ο Ηρακλής εδώ για να κάνει το δωδέκατο και τελευταίο του Άθλο, (ο μύθος λέει έφτασε στο Ταίναρο, κατέβηκε στον Άδη, εκεί είδε και γνωστούς, πήρε τον Κέρβερο και ανέβηκε πίσω στον κόσμο), ποιος άλλος πήγε και γύρισε από τον Άδη (θυμηθήκαμε τον πολυμήχανο Οδυσσέα, το Λάζαρο και το Χριστό), αλλάξαμε τη κουβέντα σε πιο ανάλαφρα πράγματα όπως πόσο διαφορετική είναι η νύχτα χωρίς τα φώτα κάτι που είχαμε ξεχάσει τελευταία. 

Ο φάρος  με το φεγγάρι και το καράβι στο βάθος

Πλησιάζοντας στον πολιτισμό, τα μηνύματα στο κινητό από αναπάντητες κλήσεις, μας επανάφεραν στην πραγματικότητα. Η παρέα είχε καθίσει στην ψαροταβέρνα και μας έψαχνε.

- Να παραγγείλετε και για μας! είπαμε.

Ο ταβερνιάρης μας έλυσε και το μυστήριο του φάρου.

- Ο φάρος;! έχει χαλάσει πριν λίγες μέρες. Περιμένουν ανταλλακτικό...

Το φεγγάρι αντανακλά το φως του στα ρυτιδιασμένα νερά του κολπίσκου

Υπάρχουν ακόμα οι δίδυμοι πύγοι;

Και όμως! Σε πείσμα των καιρών οι δίδυμοι πύργοι στέκονται αγέρωχοι με τα σημάδια όμως του καιρού πάνω τους. Οι βίγλες όπως είναι γνωστοί οι δύο πύργοι σήμερα, έχουν φτιαχτεί από τους Ενετούς, βρίσκονται λίγο έξω από τη Χαλκίδα σε ένα λοφο δίπλα στο Λήλα ποταμό. Από εκεί μπορεί κανείς να ελέγχει το το ποτάμι, το Ληλάντιο πεδίο, το Νότιο Εύβοϊκό μέχρι και τις ακτές της Βοιωτίας και της Αττικής. Αποτελούσε μέρος του παλαιότερου συστήματος των "φρυκτωριών" τηλεσυνεννόησης δηλαδή πριν τα κινητά τηλέφωνα. Το επιβλητικό τοπίο σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Θαρρείς από το κάστο των Φύλλων που φαίνεται πέρα από την άλλη όχθη του Λήλα, θα ξεχυθούν ιππότες. Οι δίδυμοι πύργοι της Χακλίδας δεν φοβούνται τρομοκράτες και αεροπειρατές μοναχά το χρόνο φοβούνται και όσους αδιαφορούν για τη κληρονομιά τους.

Η άποψη από το ποτάμι

Πίσω από τον πύργο, στο βάθος, το όρος Δίρφυς

Σε πρώτο πλάνο το καμπαναριό της εκκλησίας, δίπλα ο πύργος και ο Ευβοϊκός κόλπος, οριζόντια γραμμή 

Πρόσινο χαλί στρωμένο στην "αυλή" του πύργου

Ρίζες και Θεμέλια

"Ρίζες και θεμέλια", ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και σε μεταφέρει στην ιστορία του Ελληνισμού για 8.000 περίπου χρόνια με όχημα κυρίως τη γλώσσα που αν και έχει μεταβληθεί, είναι από αρχαιότερες στον πλανήτη. Η συγγραφέας Μαρία Ευθυμίου αναπτύσσει το κείμενο υπό μορφή συνέντευξης και ερωταποκρίσεων δομημένες έτσι ώστε να σε περνάει διαδοχικά από τα δωμάτια της ιστορίας, φτάνοντας μέχρι το σήμερα. Ξεχασμένα γεγονότα που ανακαλούνται και άγνωστα που κοινοποιούνται. Πρόσωπα και χρονολογίες δεμένες με πράξεις και όχι απλή παράθεση σε χρονολογικό πίνακα. Επιπλέον, αναλύσεις και τεκμηρίωση για τα γραφόμενα. Πώς μέσα από τα σκαμπανεβάσματα, τις νίκες και ήττες, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, τη θάλασσα, τη θρησκεία, την ακμή και παρακμή, καταλήξαμε εδώ που είμαστε σήμερα, ως Έθνος και άτομα.

Από τις "ρίζες και τα θεμέλια" έφτασε στις κορυφές το βιβλίο

Το ταπεινό ποδόμακτρο

Εικόνα άλλης εποχής. Το ποδόμακτρο είναι μεταλλική βέργα ή σίδερο που χρησιμεύει στο καθαρισμό από τις λάσπες των υποδημάτων. Μπορεί να δούμε στα παλιά σπίτια της Αθήνας ή άλλων πόλεων, δίπλα από την είσοδο. Τώρα που στις πόλεις δεν υπάρχουν χωματόδρομοι και λάσπες έχει εκλείψει και η χρήση τους. Μόνο στα καταφύγια των βουνών ή άλλες παρόμοιες περιοχές. Όταν δείτε στο διάβα σας κανένα ξεχασμένο ποδόμακτρο θα ξέρετε περί τίνος πρόκειται.

Μεταλλικό ποδόμακτρο σε ορεινό καταφύγιο στο Βελούχι

 

Όταν η πίστη ενώνεται με τα θαύματα της φύσης. Μετέωρα

Δεν ξέρω ποιος πρώτος χρησιμοποίησε τον τίτλο - λογοπαίγνιο που σήμερα κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές για τα θαύματα των Μετεώρων αλλά είναι πράγματι πολύ πετυχημένος. Στους βράχους των Μετεώρων έχουν κτιστεί μοναστήρια από τον 14ο αιώνα ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για για ύπαρξη ασκητών και ερημητών από το 10ο αιώνα. Στην ακμή τους που υπολογίζεται το 16ο αιώνα υπήρχαν περίπου 30 μονές. Σήμερα είναι 6 επισκέψιμες και δέχονται καθημερινά πλήθος κοσμου, προσκυνητές και περιηγητές από όλη τη γη. Αν αποφασίσετε να τα επισκεφτείτε, φροντίστε να έχετε σεμνή ενδυμασία που να ταιριάζει με την ιερότητα του χώρου, δείτε και θαυμάστε τα εκθέματα που είναι προσεγμένα ως προς την παρουσίαση τους, λειτουργικά, λατρευτικά είδη, εξοπλισμό καθημερινής χρήσης, βιβλία και χειρόγραφα, εικόνες, αγιογραφίες και πολλούς ακόμα θησαυρούς χριστιανικής τέχνης, γενικά η φωτογράφιση δεν επιτρέπεται, αλλά μπορείτε να βρείτε πολλά λευκώματα και βιβλία. 

Θέα των βράχων και στο ενδιάμεσο διακρίνεται η Καλαμπάκα

Οι βράχοι των μετεώρων αποτελούν σήμερα μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Στη γύρω περιοχή  υπάρχουν πολλά τουριστικά καταλύματα από καμπιγκ ως ξενοδοχεία, εστιατόρια, σουβενίρ και όλα όσα αναφέρονται ως "tourists' traps". 

Φυσικό περιβάλλον, μοναστήρια

Ανάπτυξη στη γύρω περιοχή Μετέωρα, Καστράκι, Καλαμπάκα έχει επιφέρει και η αναρρίχηση, πεζοπορία, που την έχει αναδείξει σε διεθνή προορισμό στον τομέα αυτό. Οι εικόνες των χαρακτηριστικών βράχων έχουν προβάλλει πολλές φορές τη χωρα μας στο εξωτερικό.  

Το καθολικό της Μονής Μεγάλου Μετεώρου

Η προσέγγιση σήμερα στην περιοχή είναι πολύ εύκολη, με το αυτοκίνητο είτε ως πεζοπόρος, και κάθε μοναστήρι έχει πρόσβαση με μονοπάτι, σκαλες, γέφυρες. Οι πρώτοι αναχωρητές μοναχοί έφτασαν κατω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες όχι μόνο για να ανέβουν και να ζούν αλλά και να κτίσουν - οργανώσουν τις μονές. Μεχρι και πριν μερικές δεκαετίες για να ανέβει και να κατέβει κάποιος σε μοναστήρι έπρεπε να μπει στο παραδοσιακό δίχτυ και να επικρέμεται μεταξύ γης και ουρανού. 

Μεγάλο Μετέωρο, διακρίνονται το λαξευμένο μονοπάτι και ο πύργος από όπου κρέμονταν το δίχτυ  

Βλάστηση και βράχοι

Τα βράχια λες και ξεφυτρώνουν από τις κορφές των δέντρων

Από το μοναστήρι, θέα στο Καστράκι και το αμπέλι

Το καμπαναριό μοιάζει κολλημένο στο βράχο αλλά ο απέναντι βράχος απέχει αρκετά μέτρα

Θύρες και παράθυρα στο Μαρουλά της Κρήτης

 Ο Μαρουλάς είναι ένα χωριό λίγο πιο έξω από το Ρέθυμνο. Δεν είναι γνωστό ακόμα ως τουριστικός προορισμός, είναι όμως παραδοσιακός, διατηρητέος οικισμός. Έχει κτιστεί κατά την ενετοκρατία κυρίως αλλά η κατοίκηση ανάγεται από τη Μινωική περίοδο. Οι δύο πύργοι που σώζονται σήμερα στο χωριό έχουν χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφα στοιχεία προσώπου, πόρτα εισόδου για στόμα, παράθυρα για μάτια, καμινάδα τζακιού για μύτη και ρουθούνια. Θυμίζουν τους πύργους της Μάνης και της Τοσκάνης San Gimignano. Ίδιας τεχνοτροπίας ανθρωπόμορφος πύργος υπάρχει και στο κοντινό χωριό Γιαννούδι. Παρακάτω παρουσιάζονται φωτογραφίες από τις θύρες και παρά-θυρα του οικισμού.

Είσοδος αυλής

Μαγαζί με συμμετρικά στην είσοδο παράθυρα

Διακόσμηση ανάμεσα στα παράθυρα

Δρομάκια, μάντρες, πύργοι

Πέτρες χρωματισμένες

Ο πύργος του Μαρουλά Ι, αναινισμένος

Αποψη από το πλάι

Εκκλησία

Πύργος Μαρουλά Ι, διακρίνονται ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά

Παράθυρο

Φραγή εισόδου

Παραθυράκι

Πύργος Μαρουλά ΙΙ, θύρα - στόμα, παράθυρα - μάτια, καμινάδα - μύτη και ρουθούνια 

Πύργος Μαρουλά ΙΙ, άλλη άποψη με παραπάνω. Εγκατειλημμένο πυργόσπιτο

Εγκατάλειψη...

Σχέδια με βότσαλα γύρω από το παράθυρο

Σχέδιο με βότσαλο, παρά την είσοδο

Πύργος Μαρουλά ΙΙ, πίσω όψη

Ανοικτή θύρα, παρατηρήστε τα χέρια εκατέρωθεν της εισόδου

Φανοί και καμπανάκι 

Ένα φύλλο ανοικτό

Βασιλικός στην είσοδο

Ξεχασμένη κεραία μπροστά στο πλατύσκαλο

Άλλη μία και μοναδική

Πιθάρι σε πρώτο πλάνο

Κλιμακωτή είσοδος

Τα ξύλα με την πάροδο του χρόνου

Εγκατάλειψη

Στο βάθος της αυλής διακρίνεται το πηγάδι

Λιτό σχέδιο

Καλό αλλά ξεχασμένο στο χρόνο

Με προσοχή στη λεπτομέρεια, πιθάρια και ποδήλατο με λουλούδια

Πανδαμάτωρ χρόνος

Τα άνθη της αυλής και η πόρτα ανοικτή

Φυτικός διάκοσμος περιμετρικά

Χρώματα

Δαφνες και πικροδάφνες στην είσοδο

Μερική κατάρευση

Αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας

Χορτάριασε η είσοδος