Κινούμενος πρόσφατα στην Εθνική οδό στο λεγόμενο Πέταλο του Μαλιακού Κόλπου, σταμάτησα στη Στυλίδα μιας και με έπιασε το φανάρι (!) που υπάρχει πάνω στο δρόμο. Έστριψα και στάθηκα στη γραφική κωμόπολη. Τη Στυλίδα τη θυμάμαι από το βιβλίο βιολογίας του Μάργαρη που ανέφερε τους κάκτους (φραγκοσυκιές) που έχουν αναπτυχθεί δίπλα στο δρόμο, εγώ πάντως όσο και να παρατήρησα δεν πρόσεξα τις πουθενά. Αντιθέτως εντύπωση μου προκάλεσε το ολάνθιστο και κατακίτρινο σπάρτο. Είναι σε εποχή ανθοφορίας και δεν περνά απαρατήρητο.
Η Στυλίδα είναι το επίνειο της Λαμίας με σημαντικό εμπορικό λιμάνι. Γύρω υπάρχουν πολλές παραλίες για να απολαύσει κανείς το καλοκαιρινό του μπάνιο και ψαροταβέρνες και εξοχικά με φρέσκο ψάρι και νόστιμα φαγητά. Στις παραλίες συγκαταλέγονται η Αγ. Μαρίνα, Αγ. Αικατερίνη, Καλόγερος, Αϊ Γιάννης, Καραβόμυλος πιο πέρα.
Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως Φάλαρα και σώζονται μέχρι και σήμερα υπολείμματα αρχαίων οικισμών. Στην πρώτη χάραξη των ελληνικών συνόρων η Στυλίδα αποτελούσε το βορινότερο άκρο της χώρας (αργότερα τα σύνορα έφτασαν ως το Βόλο). Στη πλατεία υπάρχει ο ανδριάντας του αγωνιστή και ιστορικού της επανάστασης του 1821 Νικολάου Κασομούλη και ο τάφος του είναι στο κοιμητήριο της πόλης.
Στη είσοδο της πόλης βρίσκεται το γραφικό εκκλησάκι, πλατεία με καφενεία, καφετέριες και εστιατόρια και ένα άλσος μέσα στο οποίο είναι ο Σιδηροδρομικός Σταθμός. Έχει ωραία ρυμοτομία με χαμηλά σπίτια και αρκετά παραδοσιακά πέτρινα αλλά και άλλα "άχαρα" τσιμεντένια. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι η εξαίρεση;
Αν περνώντας δεν είστε βιαστικοί, κάντε στάση για ένα καφέ και δυο βαθιές ανάσες. Σε λίγο η ολοκλήρωση των εργασιών παράκαμψης της πόλης θα σας στερήσει αυτή τη δυνατότητα, εκτός αν επί τούτο θέλετε να σταματήσετε στη Στυλίδα.